Dichter en schrijver Ilja Leonard Pfeiffer woont in Genua; de Italiaanse havenstad waar het coronavirus flink huishield. De lockdown begon daar al in maart 2020 en voor NRC Handelsblad besloot hij een dagboek bij te gaan houden. Zijn korte verslagen van de veelal bloednerveuze maar tegelijk saaie dagen zijn gebundeld en vormen een confronterend en interessant werk onder de titel Quarantaine.
Griepje
Aanvankelijk onderschatte Pfeiffer het virus, dat hij in het hele boek niet bij naam noemt. Hij en zijn vriendin Stella waren bezig met andere zaken: ze zaten middenin de aanschaf van een kantoorpand dat ze tot woning wilden ombouwen. Begin maart 2020 was de schrijver dus eerder bezig met zaken als hypotheek, het regelen van een aannemer, energie vergelijken en wat er nog meer komt kijken bij het betrekken van een nieuwe woning. Tot zijn spijt, bekent hij in het boek, sprak hij in die periode nog van een griepje.
Spookstad
Pfeiffer, die in 2018 de vuistdikke bestseller Grand Hotel Europa uitbracht, ziet tot zijn schrik dat het meer dan een griepje betreft. Zoals bekend werd het noorden van Italië zwaar getroffen. Van dag tot dag is te lezen hoe de Covid-grafieken door het plafond knallen en hoe hem en zijn geliefde verhalen bereiken over getroffen vrienden, familieleden en andere bekenden: mensen die zij niet mogen opzoeken. Van meet af aan zijn ze druk bezig alles te ontsmetten: deurknoppen, geld, boodschappen en natuurlijk hun handen. Hun normaliter zo levendige woonplaats wordt opeens gedomineerd door neergelaten rolluiken en stilte.
Drie keer per dag uit eten
Pfeiffer is gewend drie keer per dag uit eten te gaan. Italianen, zeker in de steden, leven grotendeels buiten. Nog geen vingerhoedje espresso wordt binnenshuis genuttigd, dus de omschakeling is groot. Het is bijna Pasen, maar dat gezamenlijk vieren kunnen de Italianen op hun buik schrijven. Hoe zal dat straks met Kerst zijn, denkt men. Het leven waaraan de schrijver zo verknocht was is 180 graden gedraaid.
Confrontatie
Quarantaine is indrukwekkend en confronterend. Niet zozeer vanwege de lockdown waarin Italië zit, maar meer doordat het de lezer heel dichtbij het tot dan toe zwaarst getroffen land ter wereld brengt. (Besmet) ziekenhuispersoneel dat zelfmoord pleegt, anonieme begrafenissen en een instortende economie. Er wordt steun geboden vanuit de overheid, maar de administratie kan de massale vraag niet aan. Zo wisselen de nieuwsberichten, Pfeiffers privéleven en de directe omgeving elkaar af, waarbij iedereen in de ban is van één ding. Quarantaine is mede dankzij Pfeiffers aanstekelijke schrijfstijl een boeiend geschiedenisdocument geworden, met een loodzwaar thema – en toch het lezen meer dan waard.
